emoroasetabular impingement sendromu (FAİS), kalça ekleminin iki komponenti olan asetabulum ve femur proksimali arasındaki mekanik uyumsuzluk nedeniyle ağrıya ve fonksiyonel bozukluğa yol açan, kalça osteoartriti öncülü bir patolojidir. Özellikle genç erişkin sporcular, FAİS açısından önemli bir risk grubudur. Tanı; semptomlar, klinik bulgular ve ilgili radyolojik incelemelerin her açıdan ve beraber değerlendirilmesiyle konulmaktadır. Pelvis ve kalça yan grafileri çoğu zaman tanı için önemli yol göstericiler olsalar da, MRG ile labrum ve kıkırdakla ilgili olası lezyonlar da incelenmelidir. Temel tedavi protokollerini aktivitenin kısıtlanması, ağrı kesici yöntemler, fizik tedavi ve rehabilitasyon uygulamaları, manuel terapi, kılavuz eşliğinde intraartiküler enjeksiyonlar ve cerrahi girişimler oluşturmaktadır. Cerrahi öncesinde önemli bir tedavi seçeneği olarak görülen rehabilitasyon programını; yumuşak doku mobilizasyonu teknikleri, ağrı kesici tedavi amaçlı fizik tedavi modaliteleri ve eklem hareket açıklığı, kalça çevresi kasları güçlendirme ve propriosepsiyon egzersizleri oluşturmaktadır. Son yıllarda ultrason veya floroskopi eşliğindeki intraartiküler enjeksiyonların tedavide fayda sağlayabileceğini destekleyen yöndeki çalışmalar artmıştır. Konservatif tedavi yöntemlerinin yetersiz kaldığı ve radyolojik görüntülemelerinde osseöz bulgular saptanan hastalara cerrahi yöntemler önerilmelidir. Sıkışma tipine göre seçilen çeşitli cerrahi mekanizmaların uygulanmasında artroskopik yöntemler ön plana çıkmıştır. Cerrahi ilişkili rehabilitasyon protokolleri açısından uluslararası bir uzlaşı henüz sağlanamamış olsa da, preoperatif ve postoperatif rehabilitasyon yöntemlerinin cerrahi müdahalenin başarısını artırdığı bildirilmektedir.

Femoroacetabular impingement syndrome (FAIS) is a precursor pathology of hip osteoarthritis that causes pain and functional impairment due to mechanical incompatibility between the two components of the hip joint, the acetabulum, and the proximal femur. Young adult athletes are especially an important risk group for FAIS. The diagnosis of FAIS is made by evaluating symptoms, signs, and related radiological evaluations. Although radiographs of the lateral hip and anteroposterior pelvis are often significant guides for the diagnosis, possible lesions related to the labrum and cartilage should be examined with MRI. The treatment protocols of the FAIS are activity restriction, pain relief therapies, physical therapy and rehabilitation, manual therapy, guided intra-articular injections, and surgical interventions. The rehabilitation program, which is seen as an important treatment option before surgery, consists of soft tissue mobilization techniques, physical therapy modalities for pain relief, joint range of motion, strengthening of the muscles around the hips, and proprioception exercises. In recent years, studies suggested that ultrasound or fluoroscopy-guided intra-articular injections may be beneficial. Surgical methods should be recommended to patients whose conservative treatment methods are inadequate and osseous findings are detected in their radiological imaging. Arthroscopic methods have become popular for treating these pathologies depending on type of impingement. Although an international consensus has not yet been achieved in terms of surgery-related rehabilitation protocols, it is reported that preoperative and postoperative rehabilitation methods increase the success of the surgery.

Amaç: Çalışmamızda, geriatrik kalça kırığı tanısı ile opere edilen Covid-19 pozitif hastaları, mortalite ve komplikasyonlar yönünden Covid-19 negatif hastalar ile karşılaştırmayı amaçladık.
Yöntem: Nisan 2020 ve Temmuz 2021 tarihleri arasında kalça kırığı nedeniyle kliniğimizde bipolar endoprotez uygulanan 20 Covid-19 pozitif hasta ve kontrol grubu olarak yaş, cinsiyet ve American Society of Anesthesiologists (ASA) skorları yönünden birebir eşlenmiş 20 Covid-19 negatif hasta olmak üzere, 40 hasta (22 erkek 18 kadın) çalışmaya dahil edildi. Hastaların demografik verileri, ameliyata kadar geçen süre, ameliyat süresi, hastanede yatış süresi, mobilizasyon durumu, postoperatif yara yeri sorunları, 90 günlük mortalite, hemoglobin ve albümin parametreleri değerlendirildi.
Sonuçlar: Yaş, cinsiyet, komorbidite verileri açısından birebir eşlenmiş gruplar arasında doksan günlük mortalite, ameliyat süresi ve hastanede yatış süresi Covid-19 pozitif grupta anlamlı bir biçimde daha yüksekti (sırasıyla p=0.025, p = 0,012, p<0.001).
Çıkarımlar: Geriatrik kalça kırığı teşhisi konan ve Covid-19’un eşlik ettiği hastalar, hem kırık hem de sistemik Covid-19 enfeksiyonuna bağlı komorbiditelerle karşı karşıya kalmaktadır. Olumlu sonuçlara ulaşmak için erken ortogeriatrik muayene, kapsamlı planlama ve hızlı cerrahi müdahale zorunludur.

Aim: This study aims to evaluate the mortality and complication rates of patients surgically treated for geriatric hip fractures, and compare the results between groups with and without accompanying Covid-19 diagnosis.
Method: 40 patients (22 males and 18 females), including 20 Covid-19 positive patients who underwent bipolar endoprosthesis due to hip fracture in our clinic between April 2020 and July 2021, and 20 Covid-19 negative patients who were matched paired in terms of age, gender, and American Society of Anesthesiologists (ASA) scores as the control group were included in the study. Demographic data of the patients, time to surgery, operative time, length of hospital stay, mobilization status, postoperative wound problems, 90-day mortality, hemoglobin, and albumin parameters were evaluated.
Results: Ninety-day mortality, operative time, and hospital stay were significantly higher in the Covid-19 positive group compared to the matched Covid-19 negative control group in terms of age, gender, and comorbidity data (p=0.025, p=0.012, p<0.001, respectively).
Conclusion: Patients diagnosed with geriatric hip fractures and accompanying Covid-19, face comorbidities related to both fracture and systemic Covid-19 infection. An early orthogeriatric examination, thorough planning, and prompt surgical intervention are mandatory to achieve favorable outcomes.

Gi̇ri̇ş ve Amaç: Bu çalışmanın amacı, yumuşak doku gevşetme ameliyatı uygulanan Legg-Calvé-Perthes (LCPD) hastalarında fonksiyonel ve radyolojik sonuçları araştırmaktır.
Yöntem ve Gereçler: Hareket kısıtlılığı nedeniyle konservatif olarak tedavi edilmiş LCPD tanısı almış 10 çocuk (11 kalça) çalışmaya dahil edildi. Geç fragmantasyon dönemindeki hastaların kalçaları artrografi ile kalça nötral, abduksiyon, abduksiyon/iç rotasyon ve adduksiyon pozisyonlarında değerlendirildi. Herhangi bir kemik patolojisi (menteşe) olup olmadığını belirlemek için artrografi ile dinamik muayene yapıldı. Kemik patolojisi olmayan hastalara adduktor longus ve iliopsoas tenotomisiyle birlikte inferior kapsülotomi uygulandı. Ameliyattan hemen sonra oturmaya izin verildi ve yara iyileştikten sonra destekli mobilizasyona izin verildi. Hastalar ameliyattan sonra ortalama 3 (1-5) yıl takip edildi. Hastaların fonksiyonel değerlendirmeleri Harris kalça skorlama sistemi kullanılarak yapıldı. Radyolojik değerlendirilme Herring ve Stulberg sınıflamasına göre yapıldı.
Bulgular: Hastaların ortalama yaşı 10.9 (6-15) yıldı. Herring lateral pillar sınıflamasına göre bir hasta tip B, üç hasta tip B/C ve yedi hasta Tip C idi. 12 aylık takipte aktif hareket açıklığının arttığı ve kalça ağrısının azaldığı görüldü. Son kontrolde çekilen röntgenlerde Stulberg sınıflamasına göre bir hasta tip II, yedi hasta tip IV ve üç hasta tip V olarak değerlendirildi. Ortalama Harris kalça skoru 92.3 idi.
Tartışma ve Sonuç: LCPD hastalarında yumuşak doku gevşetme ameliyatının radyolojik olarak herhangi bir etkisi olmadığı ancak olumlu fonksiyonel etkileri olduğu sonucuna varıldı.

Objectives: This study aimed to investigate the functional and radiological outcomes in Legg–Calvé–Perthes Disease (LCPD) patients undergoing soft tissue release surgery.
Materials and methods: Ten children (11 hips) diagnosed with LCPD who had previously been conservatively treated with movement limitation were included in the study. Patients in the late fragmentation period of the disease were evaluated with arthrography in hip-neutral, abduction, abduction/internal rotation, and adduction positions using radioscopy. Dynamic examination using arthrography was performed to determine whether the patient had any bone pathologies (hinging). For patients with no bone pathology, adductor longus and iliopsoas tenotomy and inferior capsulotomy were performed. Sitting was allowed immediately following surgery, and mobilization with support was allowed after the wound had healed. Patients were followed up at regular intervals. Functional assessments of patients were made using the Harris hip scoring system. Evaluation of radiological imaging was carried out according to the Stulberg classification.
Results: The mean age of patients was 10.9 (6–15) years. According to the Herring lateral pillar classification, one patient was type B, three were type B/C, and seven were Type C. At the 12-month follow-up, the active range of motion was increased, and hip pain decreased. At the final follow-up (patients followed for 1–5 years; mean: 3 years), one patient was evaluated as type II, seven as type IV, and three as type V according to the Stulberg classification. The mean Harris hip score was 92.3.
Conclusion: Soft tissue release surgery performed as tenotomy in LCPD patients had no effect in terms of radiological characterization, but had positive functional impacts.

Amaç: Osteosarkom tedavisinde kullanılan neo-adjuvan kemoterapilerin olumlu sonuçlarına karşın, post-operatif gelişen rekürrensler ortak bir sorun olarak varlığını korumaktadır. Post-operatif hastalarda, rekürrensi önleyecek ve sistemik kemoterapi uygulamasının dezavantajlarını ortadan kaldıracak yeni yaklaşım arayışları önem taşımaktadır. Çalışmanın amacı in vitro olarak sement içine emdirilmiş kemoterapötik (ifosfamid) ve immunoterapötik (mifamurtid) ajanların, osteosarkom hücre hattı olan K7M2 canlılığı üzerine etkilerini incelemektir.
Yöntem: K7M2 osteosarkom hücre hattı kültüre edilip, sonrasında hücreler tutunup %70 konfluent hale geldiğinde; hücrelerin kaybedilmemesine dikkat edilerek üst fazlar uzaklaştırılmıştır. İfosfamidin (10 ug/ml, 20 ug/ml, 40 ug/ml) ve mifamurtidin (0,25 ug/ml, 0,5 ug/ml, 1 ug/ml) farklı dozları, tek başına ve sement ile birlikte mononükleer hücreler ile ko-kültür yapılarak verilmiştir. Kontrol grubu olarak sadece sement uygulaması yapılmıştır. Plate, %5 CO2 içeren 37°C inkübatörde, 24 saat ve 48 saatlik periyotlarla inkübasyona bırakılmış ve sonrasında WST ile hücre canlılığı tayini yapılmıştır.
Bulgular: 24. saatte, sement içerisinde lokal ifosfamid ve mifamurtidin uygulamasının; osteosarkom hücrelerinde sementsiz olarak sadece ilaçların kullanımına kıyasla daha fazla sitotoksik etkiye yol açtığı saptanmıştır. 48. saatte mifamurtidinde artmış etki görülürken; ifosfamid artı, sement grubunda tek başına ifosfamid grubuna göre saptanamadı.
Sonuç: Bulgularımız, kemik çimentosu içinde lokal ifosfamid ve mifamurtid uygulamasının; cerrahi uygulama sonrası osteosarkomun lokal nüksünü önlemede eksizyon cerrahileri sonucu oluşan kemik defektlerini doldururken etkili olabileceğini desteklemektedir. Postoperatif biyomalzemeler içinde lokal tedavi, direkt ve mikro-çevre ile etkileşerek osteosarkomda rekürrensi önlemede tedavi seçeneği olabilir.

urpose: Despite the good results of neoadjuvant chemotherapy used in the treatment of osteosarcoma, post-operative recurrences continue to be a common problem. It is important to seek new approaches to prevent recurrence in post-operative patients and to eliminate the disadvantages of systemic chemotherapy. The study aims to examine the effects of chemotherapeutic (ifosfamide) and immunotherapeutic (mifamurtide) agents, which are adsorbed into cementum in vitro, on the viability of the osteosarcoma cell line K7M2.
Methods: After the K7M2 osteosarcoma cell line was cultured, the cells were adhered to and became 70% confluent, and the supernatants were removed, taking care not to lose the cells. Different doses of ifosfamide (10 ug/ml, 20 ug/ml, 40 ug/ml) alone and with cement; Different doses of mifamurtide (0.25 µg/ml, 0.5 µg/ml, 1 µg/ml) were given by co-culture with mononuclear cells alone and with cement. Cement was used as the control group. Cell viability was determined by WST after the plate was placed in a 37°C 5% CO2 incubator for 24 hours and 48 hours.
Results: It was determined that ifosfamide and mifamurtide in cementum were released into the environment compared to the agent alone, causing more cytotoxic effects in osteosarcoma cells at 24 hours. While an increased effect at 48 hours was observed in mifamurtide, it was not detected in the ifosfamide plus cement group compared to the ifosfamide group alone.
Conclusion: Our findings support that local application of ifosfamide and mifamurtide in bone cement may be effective in preventing local recurrence of osteosarcoma after surgery; while filling bone defects resulting from excision surgeries. Among post-operative biomaterials, local therapy may be an additive treatment option in preventing recurrence in osteosarcoma by interacting directly and with the microenvironment.

Amaç: Bu çalışmanın amacı; BT kılavuzluğunda mini açık eksizyon, perkutan drilleme veya skopi kılavuzluğunda eksizyon ile tedavi edilen proksimal femur osteoid osteomu olan 16 hastanın sonuçlarını bildirmektir.
Yöntem: Cerrahi tedavi uygulanan (7 BT kılavuzluğunda mini açık eksizyon, 6 BT kılavuzluğunda perkütan drilleme, 3 skopi kılavuzluğunda mini açık eksizyon) ve ardından en az bir yıl takip edilen 16 hasta değerlendirildi. Ameliyat öncesi ve son takipteki VAS ağrı skorlaması ile hasta memnuniyetinin derecesi (0-10 puan) veya seviyesi (1 ‘yüksek’ - 4 ‘kötü’) analiz edildi.
Bulgular: Ameliyat sonrası ortalama VAS ağrı skoru (0.7±1.1), ameliyat öncesi değerlere (8±1) göre daha düşüktü (p: 0.0004). Ortalama seviye ve memnuniyet puanı 1,3±0,6 ve 8±2 puandı. Herhangi bir parametre için BT kılavuzluğunda mini açık eksizyon veya BT kılavuzluğunda perkütan drilleme arasında fark bulunmadı. İzlemde herhangi bir nüks veya major komplikasyon görülmedi.
Sonuç: BT kılavuzluğunda eksizyon grubunda lezyonun histolojik doğrulaması daha belirgin olmasına rağmen, her iki grupta semptom nüksü veya majör komplikasyon olmaksızın tüm hastalarda benzer ağrı rahatlaması ve yüksek memnuniyet görüldü.

Objective: This study aims to report the results of 16 patients having proximal femur osteoid osteoma who were treated with CT guided mini-open excision, drilling, or x-ray guided excision
Method: 16 patients receiving surgical treatment (7 CT guided mini-open excision, 6 CT guided percutaneous drilling, 3 Scopy guided mini-open excision) who were followed for at least one year were evaluated. Preoperative and latest follow-up VAS pain scoring and degree (0-10 point) or level (1 ‘high to 4 ‘worse’) of patient satisfaction were analyzed.
Results: Mean postoperative VAS pain score (0.7±1.1) was lower compared to pre-operative values (8±1) (p: 0.0004). The mean level and point of satisfaction were 1.3±0.6 and 8±2 points. There was no difference between CT-guided mini-open excision or Ct-guided percutaneous drilling for any parameter. There was not any recurrence or major complication during follow-up.
Conclusion: Although histological verification of the lesion was more obvious in the CT-guided excision group, both groups resulted in similar relief of pain and high satisfaction at all patients with no recurrence of symptoms or major complications.